Поезија

Ако е така како што мислам
се надеваш дека ќе биде така,
се надевам дека ти дадов доволно докази за да ми веруваш
да ми веруваш и кога грешам,
а секоја грешка со време станува правилност,
графикони ли се графикони
како трафики никнуваат и згаснуваат,
за попатни потреби
секогаш на брзање
за никогаш стигнување
до цели наредени по кружната патека
само се враќаат од каде тргнале
тоа што било пак ќе биде,
но никогаш нема да биде исто.
Таа си која што беше
но никогаш истата,
повеќе го разбираш моето повремено неразбирливо мумлање
или пак јас научив појасно да се изразувам,
резултатот е ист,
кој е подобар не е важно,
важно како тетрис се сложуваме,
се’ помалку грешки правиме.
Но колку повеќе те разбирам,
толку помалку го разбирам светот
го изгубив патот кон него,
патот кон твоето срце ми е примарен,
секогаш јасно не ги разбирам знаците,
но не го напуштам
затоа што ми е последен.

Не сум од тие
кои будат симпатии кај широките маси
не умеам да бидам до толку прост
а ниту ароганција ми е потребна
немам кому што да докажувам
јасно е дека не умеат да сфатат
ништо повеќе од нивниот интерес
ако е воопшто интерес
туку само обична глупа, празноглава алчност и некоја извитоперена неписмена суета.
Не ми требаат
шутраци искомлексирани се често
ги избегнувам
нека зборат
не се замарам
не знаат што зборат.
Ми требаш само ти
само ти можеш да ме смириш,
само ти можеш да ја разбудиш мојата човечност,
се’ што имам само за тебе е наменето
ништо поважно од тебе за мене нема
се’ друго е само мизерија и апатија која води кон депресија,
сигурно натаму нема да гледам
премногу е одвратно
само кон тебе гледам
ми треба и мене нешто што ќе ми ја разгали душата
ми требаш каква си
а се’ друго е невредно да се споменува.

Знам дека ветерот
ќе ги однесе моите зборови
и измеша со прашината
ако говорам во друг правец,
моите зборови
се само за тебе наменети,
па и погрешните,
знам дека умееш да ги поправиш,
да ги наведеш на вистинскиот смисол,
да им створиш значај,
наместо очај
кога се упатени во спротивен правец.
Таму каде не си ти,
бесмислени стануваат,
никогаш во целта,
секогаш залудни,
се губат помеѓу камењата и прашината
и ехото им се губи
како никогаш изговорени да не биле.
Погледот мој зборовите јасно го пратат
насмевката им се придружува
се’ додека кон тебе се упатени
добивам форма
добивам живот
боите јасно се преливаат,
се’ има смисол и јасност,
само додека си тука.

Знам колку сум богат
кога гледам во тебе,
знам дека нема цена за такво нешто да измери,
среќен сум,
но секогаш има некое “ но “,
кое нема врска со тебе,
а ме прогонува мене,
ми се заканува дека се’ ќе ми одземе,
како сениште во секоја сенка
со канџи наострени,
го слушам неговато надмоќно смеење,
а јас заглавен во калта ржам,
не те пуштам,
знам дека сум силен,
досега немаше да издржам,
но како да не е доволно за мојата достојност.
Над провалија и на јаже стојам,
те држам
а сеништето сега е ветер кој фучи,
ме шамара и очите ми ги затвара,
бара да те пуштам,
да не те повлечам со мене
иако во вените набрекнати врие,
помислувам дека можеби е во право,
додека те држам
во очи те гледам
силата повторно ја наоѓам

  

Кога ми е добро
насмевка ми е почеста,
ко пеперутка по усни да ми се шета,
кога сум сигурен со тебе
чуда праиме,
кажи како ни’ беше ноќеска, а?
Уживам додека ме сакаш,
се гледам во огледало,
и да се бричам и да не се бричам
дури и поубав си личам,
гледаш ли што ми правиш?
Нема господските денови,
со ние, вие, тие и оние,
дење ржиш дур си до мене блиску,
ноќе во ѕверка се претвараш,
на сите мои тестови помина
со оценка најдобра,
подобра си од учителот,
добро де, знам дека само ми попушташе,
остај ме троа и ја да се дувам
иако знам дека за секунда можеш да ме издишеш.
Е шо? Поезија?
Арно ми е сега,
за шо ми е поезија?
Пишувам кога сум плачитаквото,
кога може и поарно,
а никад не било поарно од сега,
чувствувам и ништо не ми фали.
Добро де, пари ми фалат,
за пари поезија да пишувам?
За мене се клети душмани валкани,
од монструми смислени
од раце погани излезени, итн, итн.
Батали тоа,
отвори очи за да се гледаме
и да се кладиме
кој повеќе пати ќе каже: Те сакам!
Ама без трепнување,
кој ќе изгуби, ќе дае.
Вииш ли убаа поезија
у пракса претворена,
немит пиши – бриши,
туку одма мур.

Da, vetroviti vreminja se ...