Поезија 2

Еден ден заедно (Катица Ќулавкова)


Кога ми рече
Еден ден заедно ќе запалиме луле
и ќе го кадиме твојот
од десет мириси најмалку измешан
тутун
оној најдобриот

сетив, спомнува некое непостоечко
време, некој ден не-би-ден
ден за да се надеваш
без престан да го немаш
она што го сакаш и
да се навикнуваш
од тоа
да не правиш скандал
да не креваш паника
да не признаваш
ако те прашаат.

Крцка стиропорот
откако те нема
газам над сè како над ништо
се лизгам и паѓам
од непознати карпи, мостови и планети
од твојот окрутен Сатурн
од твоите рамења широки како пучина
ко на сон

но будењето нема крај
не се паѓа симболично
во оваа стварност вечно неискусна
инфантилна и перфидна штом настојува
дамките да ги отстрани со варикина
опал, сјај за садови, WC хигиеник
а љубовта се губи, дамките траат
тие невидливи микроби кои ќе нè надживеат
барем за 1.000 години.

ТВОЈАТА СВЕТЛИНА
од Константин Кајшаров

Дали и тебе те крунисува
мрачна мисла безизлезна
страв од ништото
што солза ти проронува?
Како беше, а сега што се случи?
Лавиринт од мистерии
и глава ти натежнува
чиниш без воздух омалуваш.
Знам, јас тоа го носев на плеќи
и меѓу ѕидини испреплетени со трње
бев потиснат,
само малку промена
и нова болка во душата.
Сети се, пријателе
Мораш да доживееш
Гневен оган во градите,
Лута рана во снагата,
за да знаеш дека вредиш,
да можеш да издржиш
а потоа да се израдуваш
и сватиш дека постоиш.
Не си сам, читателе
склопи дланки, помоли се
и биди силен во новиот ден
штом си се родил, драго ми е.
Ако не знаеш зошто,
рано е,
но ќе биде скоро, разбери ме
верувај стравот твој не постои,
нема надеж
за омрази, никогаш не си сам
ја имаш Твојата Светлина.

ЉУБОВ
од Херман Хесе

Моите жедни усни повторно бараат
да ги благословиш со твојот бакнеж,
моите прсти ги бараат твоите.
Сакам погледот да го напојам со твојот,
во твојата коса да го скријам лицето,
со постојано будните и послушни раце
во занес да ги прифатам твоите,
со постојано новиот пламен да ја оживеам
твојата убавина илјадапати и илјадапати,
додека денот и ноќта, сегашноста и минатото
за нас не станат едно.
Додека блажени и на судбината благодарни
не се вивнеме над секоја болка,
додека надвор од досегот на овој свет
не најдеме мир.

Sloboda










Pio je vino čitave noći
I stalno mislio o njoj:
O načinu na koji hoda, govori i voli
I priča mu stvari koje liče na istinu
Ali nisu,
I znao je boju svake
Njene haljine
I njenih cipela – znao je oblik i krivinu
Svake štikle
I noge koja je nosi.

I opet nije bila tu kad se vratio
I opet će doći s tim smradom na sebi
I jeste
Došla je u tri ujutro
Gadna kao svinja što ždere balegu
I on izvadi kasapski nož
A ona vrisnu
I ustuknu ka zidu njihove bedne sobe
Još uvek lepa
Uprkos zadahu snošaja
I on iskapi vino iz čaše.

Ta žuta haljina
Koju najviše voli
A ona ponovo vrisnu

I on podiže nož
Cimnu kaiš
Pokida odeću pred njom
I odreza jaja.

Poneo ih je u šakama
Kao kajsije
Bacio ih u šolju
I pustio vodu
A ona je i dalje vrištala
I soba je postala crvena.

BOŽE O BOŽE!
ŠTA SI UČINIO!

A on je sedeo i držao tri peškira
Među nogama
Ne mareći sada da li je otišla
Ili ostala
Da li nosi žuto ili zeleno ili
Nema ništa na sebi.

I držeći se jednom rukom
Pružio je drugu
I natočio novu čašu vina.

Bukovski

Браво Трпе...Каква комбинација-Раде и Влатко, а во позадина свири гитара...Ме разнежни песната...

КАД УМРЕМ

Кад умрем желим твоје руке на својим очима:
желим свјетло и жито твојих љубљених руку,
да ме још једном дирне њихова свјежина,
да осетим нежност што измени моју судбину.

Хоќу да живиш док те успаван чекам,
хоќу да твоје уши и даље слушају ветар,
да удишеш мирис мора које смо заједно волели
и да наставиш ходати пјеском којим смо ходали.

Хоќу да оно што волим настави живети,
а тебе сам љубио и певао изнад свега,
зато цветај и даље расцветана,

да би досегла све што ти моја љубав нареѓује
да би сјена моја прошетала твојим власима,
да бисмо тако упознали и разлог моме пјевању.

ПАБЛО НЕРУДА

ооооооооооооо трпе е романтично расположееееееен....

TRI NAJNEOBICNIJE RECI

Kada izgovaram rec Buducnost,
prvi slog vec odlazi u proslost.

Kada izgovaram rec Tisina,
narusavam je.

Kada izgovaram rec Nista,
stvaram nesto sto se ne smesta u bilo kakvo nepostojanje.

CUTANjE BILjA

Jednostrano poznanstvo izmedju mene i vas
ne razvija se najgore.
Znam sta je listic, sta latica, klas, sisarka, stabljika,
i sta se s vama dogadja u aprilu, a sta u decembru.
Iako je moja zainteresovanost neuzvracena,
nad neke od vas specijalno se saginjem,
a pred nekim dizem nos.
Imam za vas imena:klen, cicak, lijander,vresak, venja, imela, nezaboravak,
a vi za mene nijedno.
Nase putovanje je zajednicko.
Za vreme zajednickih putovanja razgovara se,
razmenjuju opaske o vremenu,
ili o stanicama minulim u zaletu.
Ne bi nedostajale teme, jer nas mnogo sta vezuje.
Ista nas zvezda u istom radijusu drzi.
Na osnovu istih zakona bacamo senke.
Pokusavamo nesto da znamo, svako na svoj nacin,
a i ono sto ne znamo slicno je.
Kako znam i umem objasnicu, samo pitajte:sta je to gledati ocima,
zasto mi srce kuca
i zbog cega moje telo nema korenje.
Ali kako odgovarati na nepostavljena pitanja,
ako si uz to neko
za vas tako nistavan.
Siprag, sumica, livade i rogoz -sve sto govorim je monolog,
i vi ga ne slusate.
Razgovor sa vama je nuzan i nemoguc.
Neodgodiv u uzurbanom zivotu,
mada odlozen za nikad.

Early to rise
and early to bed
makes a man healthy
and wealthy
and dead.

~James Thurber, Fables for Our Times, 1940

The days are cold, the nights are long,
The North wind sings a doleful song;
Then hush again upon my breast;
All merry things are now at rest,
Save thee, my pretty love!

~Dorothy Wordsworth

Владимир Мартиновски

БЕЗ ОСТАТОК
(Љубовен сонет без еден стих)

Таа сака многу нешта без по нешто
кафето го сака без зрнце шеќер
без ким сака кифла од лиснато тесто
(и мене ме сака без мојот прекар)
супата ја сака без ливче магдонос
виршлите без ниту капка сенф
гирото без кромид и таратур-сос
(и мене ме сака без ронка гнев)
А јас пак ги сакам нештата цели
зелката сосе кочан крушата сосе семки
(ја сакам целата во ноќите врели)
нејзините очи сосе целите трепки
( ...................................................)
без остаток ја сакам - од глава до пети

Ako odeš, široko sivo stopalo gradsko neba zgaziće moju tršavu glavu i razliti pločnicima.
Razbiću čelo o bandere i sva ću pluća izjecati i izjaukati.
Pokidaću košulju i kožu sa grudi noktima, koji su sada crni i zapušteni kao lišće koje po ivicama polako počinje da truli.

Jer sve na tebe liči.
Ukus tvoje krvi prodavaće dečaci, sa kupinama, pred mrak, po uglovima ovih ulica.

Razlivenu toplinu tvoje postelje vezaće u čvorove sestre u bolnici.
Dezinfikovaće smisao tvog osmeha na čaši iz koje si pila lekove.
Obrisaće novinama reči koje si mi govorila kroz prozorsko staklo.
I sve će svesti na brutalno.

Ako odeš, ponećeš mene,
a sebe ćeš ostaviti u oblicima mog sna i jave,
koje će sažaljevati ili nepoznavati ljudi u prolazu.

Sve ću kuće ocrniti katranom
i tući one koji ne umeju da nariču kad spomenem tvoje ime.
Jer laž su priče o novim sastancima,
laž sve uspomene i posete rodbine nedeljom popodne.
Nikada se više nećemo naći.

Ostaću sam pod svrdlom svetiljke sa tavanice iz koje će mi se stvarnost godinama uvrtati u potiljak.
I sve lepo će sa tobom umreti.

I svakog proleća krovovi će dugo plakati suzama okopnelog snega.

hot nurse напиша:
Ako odeš, široko sivo stopalo gradsko neba zgaziće moju tršavu glavu i razliti pločnicima.
Razbiću čelo o bandere i sva ću pluća izjecati i izjaukati.
....
Jer sve na tebe liči.
Ukus tvoje krvi prodavaće dečaci, sa kupinama, pred mrak, po uglovima ovih ulica.
....

Nikada se više nećemo naći.

ПРВИТЕ ПОДАТОЦИ ЗА ДЕНИЦИЈА – ПЕТРЕ М. АНДРЕЕВСКИ

Дениција доаѓаше од секаде
како дух што го пропуштаат и мртвите стражари
на сите момчиња да им ce јавува во сонот.
Таа беше како оној Врач кој, гледајќи во цвеќињата,
држеше говор за потеклото на медот.
Таа го имаше вкусот на храната
што гласно ја џвакаа моите предци.
Кога бев со неа јас дишев во сите светови
оти во неа ce среќаваа сите страни на светот.

Дениција значеше и најголема денгуба
и најголема тајна за државната безбедност.
Дениција значеше и детски додаток
и распределба на доходот по ефект.
Нејзините зборови ги повторував
како реткост во друга реткост пронајдена.
Таа беше растојание од една болка до друга
и жесток пијалак што ce разнесува по куќите.

Таа знаеше една буква со која почнуваа сите зборови
и можеше да викне и да ги смени годишните времиња.

Заради неа пријателите
по цел ден не сакаа да ме видат.
Размислувајќи за неа
можеше да ce загине и во најкусиот ден
и во најтоплото попладне.
Таа беше оган со оган што ce гасне.

Нејзината воздишка ги соединуваше
и најоддалечените населби,
оти од кај неа започнуваа сите самраци
што правеа излет со лилјакот, a завршуваа во трат.
Таа знаеше и во кој овошен плод
завршиле дождовите.
Дениција беше датум на доброволни дарители на нешто.

И заради неа јас почнав одново да верувам во бога.
Преку дневните весници сакав да ce откажам
од сите роднини
што не веруваа дека нејзиниот бакнеж
може да лекува и разболува.

Од неа јас дознав и што мисли змијата за небото
и кога има воздухот мака.
Оти како што дишеше таа,
така растеше и дневната температура.