Поезија

[quote="zbunet"]И медот ти ја препушти победата
и тој знае што е послатко,
чоколадите ти ракоплескаат
среќни бар слуги да ти бидат,
сладоледот за прошка те моли
што воопшто и помисли
со тебе да се натпреварува,
и торти како светилници нанижани
патот кон престолот ти го осветлуваат,
е таму стојам и те чекам
лиги со ракав забришувам.
На престол седнуваш
светкавици наоколу,
за рачка се фаќам
престол во кревет се претвора
со насмевка спремно легнуваш,
како бомбона ме одвиткуваш
очи широко отвараш.
усни твои се црвенат
да ме ишмукаш се спремаш.[/quote

ууууу.... држ се здраво

Mislam deka ne mu e mestoto tuka. E ova off topic

А кој одлучува дали некому му е тука местото или не?

E so bara Ivanov vo poezija? Da ne e poet slucajno?

Не знаеме дали е поет, ама многу поетски кажа како му намигнале...

Тоа е повеќе грешка на неговите советници. Треба под итно да ги смени додека не му почнат да му се подсмеваат.

Зарем советниците одлучуваат како треба да се однесуваме?
Можеме да го сослушаме нивниот совет, но одлуката треба да биде наша...
Самите одлучуваме кои сме и што сме и каков ќе ни биде нашиот живот...

Иванов ти намигнува оти му се допаѓа твојата поезија
Претседател е, кај сака ќе си се појавува, па било тоа офф или он

А советниците сигурно не му рекле да му намигне на Обама. Тое си е уште еден негов уникатен бисер

О’ ја не разбрав сега
кој кому намигна
о’ а секој претседател има
чопор пудлици околу него
кои само нешто му шепкаат
сигурно вицови не му кажуваат.
За стајлинг негов се секираат
бар колку ја од шпанска музика се разбирам
говори му спремаат
што да каже го потсеќаат
но и за намигнување му рекле
оти се боси во главите
и не се за таму
за кромид на пазар се
таму да продаваат
оти памет немаат.
А претседател само слика е
некој поголем значај нема
потпарол обичен
на држава некоја
да се смешка
и да каже што ќе му кажат да каже.

Јато здивени бакнежи ти праќам
помалку и грицкаат
прерамки буткаат
копчиња откопчуваат
внатре се устремуваат
не се сопираат,
такви се
бргу огладнуваат,
ама што да им правам
какви се, такви се,
мои се.
Жртва нивна си
само за тебе ми зборуваат,
се облизнувааат,
на твојот мирис ме потсетуваат,
знам,
претеруваат,
а не можам да ти помогнам
и со мене владеат.

Денес е од оние денови
килави,
сонце грее
мене ми е како ситна ѕвезда
моето село напуштено стои
залудно довикувам,
само трња во тесни простори ми возвратија.
Врата затварам
двете брави ги заклучувам
ролетни навлекувам
ден за одмор е,
кога ќе се стемни ќе излезам.
Нешто на врата гребе
мислам таа е,
отварам,
мачка била.

Abe isto takvo

Ме прашуваш
зошто ми е дрво
зошто ми е камен
секогаш кога ќе те видам.
Дрво во двор да ти насадам
на него да се потпишеш
на него да се задржиш
кога е стрмно и лизга
и твое е засекогаш.
Со каменот
куќичката да ти ја доградам
а и дрвото кога ќе се запали
каменот ќе се стопли
топло и внатре да ти биде.
Се смешкаш
велиш дека многу со симболика се служам
дека нешто друго кажувам
те гледам чудно
ама се смешкам
не сум таков
ти велам јас.

Ич не си таков де....

keti напиша:Ич не си таков де....

„слушај што ти велам, не гледај (ти) што правам“

Сега ликот вешто се крие, ама делото пак го гледам...

Пружаш алишта
одзади те гледам
изгрејсонце меѓу нозе твои се појавува
додека пружаш
пупка расцутува
насмевка ми се разбудува,
шумно дишам
се вртиш
ме погледнуваш
со раката ко вртелешка вртиш
заканувачки со главата климаш
постар чичко со бел мантил ми спомнуваш.
Со веѓа мрдам и намигнувам
со глава кон кревет покажувам
со рака - вртелешка ми возвраќаш
за алишта недопружани ми спомнуваш,
ама ќе се подадеш
предчувствувам.

Не оди си,
тука никому не му е гајле за тебе,
таму секако ќе успееш
можеби и среќа од срце ќе ти сакаат
тука само ќе ти завидуваат
ќе глумат,
а ќе те мразат,
зарем не е вака повозбудливо?
Не оди си,
можеби таму не ќе има кој да те повреди или излаже,
насмеана по цел ден
до остареност на столица ќе се лулаш
со тивок залез на сонцето
до тебе некој со љубов ќе те погледне
за рака ќе те стисне
ќе ти шепне дека те сака,
а потоа чопор твои успешни деца
стотиот роденден ќе ти го честитаат.
Не оди си,
тука секогаш можеш да бидеш ограбена или осиромашена
тука со циганите исти сме,
купи ден, продај,
а таму ни тие не се цигани
каков ли живот е тоа?
Не оди си,
нема да знаеш што си пропуштила,
а нема ни да сакаш да знаеш,
само понекогаш престрашена од сон ќе се разбудиш,
нашиот живот траги остава
кај тебе недовршени ќе останат,
ќе раскажуваш,
како од Титаник да си се спасила.
Не оди си,
дури и јас ти личев на посебно нешто
сега знаеш дека не е така,
а таму можеби сите се посебни
и секогаш ќе знаеш дека е така
не оди си,
тука никогаш на подобро нема да се промени
од никој од нас, човек нема да биде.

koлку е убава

... и колку многу кажува
... и погодува каде треба