Поезија

Сега
настинат сум
телото ме боли
во глава ми се врти
ми се чини
време за збогување е дојдено
памти ме по добро
ако имаше такво,
и не ме тепај,
полесно ми е глупости кога зборам
така се лечам
делува
проверено е.
Кога зборувам глупости
вирусот го бркам
да зажали што кај мене дошол
и затоа ретко кај мене иде
а ти си колатерална штета
кога експлозија од глупости ќе активирам.
Не ти е смешно
иако со очи на пола копје
сепак можам да видам
ќе легнам
глава ми тежи
најверојатно нема никогаш повеќе да станам,
не ме тепај
телото ме боли
болен човек не се тепа.

Чекаме
исти да бидеме
различни сме
такви и ќе останеме
никој не се откажува од своето
ако се откаже
навидум е само.
Оној дел кој ни’ е ист
на почеток само задоволува
а потоа оргазмите изостануваат
ретки стануваат
значи мал ни’ е.
Обвинувања
затоа што сме такви родени
требаше да не’ нацрта
некој кој знае што ни’ треба
кој требаше да знае кој со кого ќе биде.

Само гушни ме
тоа ми треба
се надевам и тебе
насмевни се
надвор е облачно
сонце ми треба
ладно ми е на душава
просто кажувам
не комплицирам.
Не можеш ни да замислиш
колку сум нежен и кршлив
тесна е патеката,
а околу провалии
во нив нечии заби чекаат
само за месо се гладни,
таму нема бакнежи.
Изморен сум од рамнотежи
дај да паднам во твоја прегратка
од тебе повеќе да не станам
светот е толку страшен
а ти си толку мила.

Знаеш ли како е
да си овде кај што сум
сред болка и смрт

Не,не знаеш
не ни можеш...
можеш само да замислиш
А јас често го гледам
оној без лице,но со коса во рака
вредно си работи
по некој несфатлив распоред

Како мајка што ги фрла
скршените играчки
и на која не треба да и се лутиме
оти ...доаѓаат нови
и нема веќе место за старите

Сите го гледаат
но,се прават луди
подобро е така
полесно...

Само се лажеме
дека ќе му избегаме
оној ден кога ќе влезе
без да заѕвони.

Некои морски бранови
зад нив полна месечина,
стојам сам.
Крајот го нема
водата се спојува со вселената
ѕвездите се капат
небото е чисто,
денеска сум тука
утре не,
а ова ќе остане.
Треба да се вратам кај тебе
сакав нешто да ти донесам,
бар ѕвездени капки,
бар малку месечева светлина,
а тука полно ја има.
Комета се распрсна
во правецот каде треба да тргнам,
помислив желба
нашето да остане,
зошто и кометата беше,
но веќе ја нема.

Да заминам
нешто ми вели
да исчезнам
без да се збогувам,
дадов се’ што имав
малку беше
немам веќе.
Да се претворам во нешто друго
повторно да почнам
тоа е правиот одговор,
не бев за човек
за птица одсекогаш бев
веќе лебдам
од земја се одвојувам.
Може само ми се чини
сакам да е вистина
сакам да сум птица
повеќе ќе бидам,
да се биде човек
премногу е досадно веќе.

Жар-птица?

Додека спиеш
со усните минувам низ твоето лице и тело
гласно издишувам
ги растерувам сомнежите
како ѓаволчиња се разбегуваат
се топат меѓу сенките
остануваш осветлена од месечината
несомнено си единствена.
Насмевка се пружа кон мене
не сакам да ја расипам глетката
го доближувам прстот меѓу твоите усни
за сега сакам само да те гледам.
Ги затворам очите
појасно те гледам
го слушам твоето мирно дишење
го слушам тактот на твоето срце
слушам нежна музика.

Искра светлина
над тебе лебди
секаде те прати
лесно те наоѓам
ниедна темнина не ми е закана
откако знам што сакам.
Лесно ми е сега
лесен како пердув
на врвот боја од душата моја
на срцето твое
моето име го испишувам.
Сигурен сум сега
ништо не може да ми те одземе
мирот ме носи
се’ друго е смешка и пародија
шупливи гранки паѓаат пред мене
лесно ги прескокнувам,
кон искрата светлина се упатувам
ветерот фучи околу моите уши
никогаш не сум можел да трчам вака брзо.

Едноставно пак ми се спие
едноставно одсекогаш сакав,
кривини и вијугави патишта ме заморуваат
нема амортизација
тврдо возење исцрпува,
а веќе трае бескрајно долго.
Едноставно гледам во една точка
ветерот нека си дува
тоа си е негова работа
не ме загрижува.
Од многу работи сум поразличен
со многу немам што да си кажам
не дека сум подобар
само сум поинаков.
Знам дека во секој камен
се крие дијамант
секој некаде вреди,
но не секаде.
Не можам да жалам
вселената е предалеку,
а и ти понекогаш
си галаксија со твои ѕвезди
јас со мои,
не можеме да се жалиме
затоа што еднаш во милион години се доближуваме,
но иако е кратко
сепак вреди повеќе.

Можам да здивнам
добив многу од тебе,
па не треба и да претерувам
да беше некој друг,
каква си
немаше ништо да добиеше,
но каков сум,
мораше да ми се дадеш
и повеќе од колку знаеше.
Те научив на љубов
иако ни јас не знаев,
ме провоцираше да ти се посветам
повеќе од колку сум мислел дека можам,
не ни знаеше дека до толку ме провоцираш
само беше таква каква си.

Ars poetica,
libertati viam facere
sapienti sat,
lapsus calami
audaces fortuna iuvat.
In dies
dies diem docet,
in spe
inter nos
nosce te ipsum,
ipso facto
eo ipso,
se ipsum vincere pulcherrima res est
quod rarum carum.


Поезија,
отварање на патот кон слободата
за паметниот е доволно,
грешки во пишување
на храбрите среќата им помага.
Од ден во ден
денот денот го поучува,
во надеж
меѓу нас
запознај се самиот себе си,
со самиот чин
со самото тоа,
најубавата работа е да се победиш самиот себе
се‘ што е ретко е драго.

чек чек чек... шо е ова двојазичности,
Рамковен договор?

Sum se oprobuval na drugo jazicno podracje

кога човек го бива, го бива на секое (јазично) подрачје

Го бива...да, ова веќе не се трпи...