Поезија

И оваа ноќ
е благословена со твојата мисла
не треба збор
секој би бил само пародичен
би го упростил моментот
би се споил со површноста со која живееме.
Но не и ти,
со твоите прекрасни длабочини
предизвикувајќи го чувството на припадност
си одговараме
кога се повикуваме
никогаш не се пропуштаме
имаме зошто да се радуваме,
силно е ова нашето
не’ носи за да уживаме
наградени затоа што сме такви какви сме.

И какви сме? ...

... ili potocno ...vo pogresni race ...

Таму каде повремено споменуваше
дека ме чекаше
каде никогаш не доаѓав
само ти знаеше
мене други води ме водеа
кон водопади огромни
сепак преживеав.
Заради стравот кој ме водеше
додека имав заштита иако крпена
не се осмелував,
кога немав веќе што да загубам
тогаш се појавив
таму каде повремено споменуваше дека ме чекаше.
Во другата димензија на случувањата,
за која само замислувавме
во себе ја криевме
не’ убедија дека само се занесуваме,
само понекогаш споменувавме
гледајќи некој друг да не не’ чуе.
Не постоеше начин
ниту помагаше надеж
правевме само како сме скроени
кога дојде на местото кое повремено само го споменуваше
јас веќе бев таму
иако не ме очекуваше
никогаш не бараше
само чекаше
кога ме виде
сигурна беше дека сум тој
кого посакуваше.

Zbunet! ... Cekajci te vo taa tvoja druga dimenzija, me zede ... i edvaj izvlekov ziva glava! ...

Ќе биде како мора да биде
но секогаш ќе ти останам
макар како ситен кусур од тоа кое го бараше
ќе ти тропкам
како и секогаш
макар и само глупости за да те насмеам.
Понекогаш знае да биде тешко
но затоа сум толку добар и кај тебе успешен
затоа што сакам да ми останеш
како што јас ти останувам
како што е невозможно да ме загубиш
невозможно е за мене друг живот да има.
Кога си вознемирена
се вознемирувам и јас
а забележуваш дека во близина на други мува не ме лази
знаеш дека нема сомнеж
додека кон мене лесно газиш
немаш зошто да ме пазиш.

Ponekogas znae da bide mnogu tesko, zosto samo jas go vlecam cel tovar, ama zatoa si ti tuka da me zbunis i da zaboravam na site grizi! ...

Кога ќе заминам
кога ќе исчезнам
ни облаче од пареа зад мене нема да остане
ништо важно
ништо страшно
насмевките за мене кои беа
на друг ќе му припаднат.
Мојот допир во заборав ќе потоне
само по некој збор како пресечен ќе остане
некогаш некој имаше
како ли се викаше?
Се’ што беше мое разделено ќе биде
како црви за рипчиња кои на јадица ќе се фатат
добро де, сом бев од тие со кои се сликаат
да де, капиталец со бркови огромни.
Се’ што ми беше дадено на друг ќе се дава
важно е да има да се раздава
ништо важно
ништо страшно
колку сам со себе муабет да си направам.
А ти не се мешај
ова е монолог
не сакам дијалог
секогаш прераснува во конфронтација
мислам како мислам и така ми годи
ова... не дека ми годи
ама не ми попувај
тоа па ич не ми оди.

Збунет си беше збунет си остана! ... Ништо важно, ништо страшно! ... И ... кај се спрема да одиш кога е најважно? ... Седи тука и не ми попувај многу! ...

Како магла незабележливо
испаруваш од светот
и кај мене доаѓаш
се’ забораваш
и во моите прегратки повторно се раѓаш
тоа е другата страна на животот.
Маските изгазени лежат под нашите стопала
лесно се дише
насмевката доаѓа и останува
зборовите ги скокоткаат нашите уши
бакнежите ги активираат струите
кои не’ повлекуваат во длабочините.
Останувам во тебе и кога не сум
од себе се откажав
беден бев без тебе,
а види ме сега,
цар сум над царевите
но сепак клекнат пред мојата царица
нашите сетила се нашите војници и поданици
се предаваме или победуваме
тоа што е наше, секогаш наше останува.

Мисли како сакаш и кога сакаш
јас ќе мислам како мислам,
а често не знаеш како мислам
навикната на шаблони,
опкружена со морони,
се обидуваш некаде меѓу нив да ме сместиш.
Нема место за мене меѓу нив
никогаш нема ни да има
протеран сум одамна
ни на крај памет не ми е
како нив да мислам
само парче презир како од бајата торта
секогаш за нив оставам.
Кога се обидуваш да ме предвидиш
според тоа кое го знаеш од тоа кое те опкружува
само можеш да ме навредиш
кога не регистрираш
додека повторувам зборови никогаш досега изговорени.
Прв живот ми е
и немам намера за повторна инкарнација
моето и последно ќе биде
а сепак мое и не е
грешка е
моето место на друго место е.

zbunet напиша:Како магла незабележливо
испаруваш од светот
и кај мене доаѓаш
се’ забораваш
и во моите прегратки повторно се раѓаш
тоа е другата страна на животот.
Маските изгазени лежат под нашите стопала
лесно се дише
насмевката доаѓа и останува
зборовите ги скокоткаат нашите уши
бакнежите ги активираат струите
кои не’ повлекуваат во длабочините.
Останувам во тебе и кога не сум
од себе се откажав
беден бев без тебе,
а види ме сега,
цар сум над царевите
но сепак клекнат пред мојата царица
нашите сетила се нашите војници и поданици
се предаваме или победуваме
тоа што е наше, секогаш наше останува.