Поезија

zbunet напиша:Капка по капка,
додека дождот паѓа
низ прозорецот гледам,
те чекам тебе.
Немаше ни да го забележам дождот,
а ни прозорецот
ниту некаде во далечина ќе гледав,
да не те очекував
и да немав на што да се радувам.
Тогаш капките дожд мои солзи ќе беа
затоа што очите пресушени ќе ми беа
и само црта стисната наместо усни на лицето ќе имав.
Сега сум стопена карпа,
стакласто проѕирен,
моите желби се видливи
кога во моите прегратки се губиш
тој допир магичен е,
никогаш не ми здосадува,
не би сакал ништо друго да допирам.
Како мачка ми предеш,
сакам кога ме гребнуваш,
знам и зошто,
надвор врне дожд,
а Февруари е.

zbunet напиша:Како да ме боли
а ништо не ме боли,
но ете почнува да и да ме боли,
заради сите слатки моменти
кои беа и кои сакам да бидат
ама ете, времето ми е непријател,
невозможна мисија,
но од секогаш сум бил невозможен
па се’ до неподнослив
кога имам компас
а тој секогаш покажува кон тебе.
Ме боли самотијата
колку знам колку си многу слатка
а некои други незаслужено се околу тебе
и се чудам како можат да не се чувствуваат почестени,
јас не сум било кој,
знам што зборувам
и знам дека со тебе споредба нема,
а тие не заслужуваат ни’ да постојат
кога такво нешто како тебе не умеат правилно да го ценат,
туку по некој болен мајмун може ти се лигави
со финти од пред нова ера,
толку патетични и толку прости,
полоши и од проститутки на тротоар.
Времето е мојот непријател
од тебе затоа што ме двои,
затоа што секое време си носи свои правила,
а јас велам да се носи и да си ги стави каде може да си ги стави
со сите оние кои некаде ги става,
а тебе на мене нека те остави
се гушам од немоќ,
затоа што сакам да те гушнам
и никогаш да не те испуштам
баш никогаш,
затоа што без тебе и секунда е агонија.