Поезија
+5
alisa
trpe
doc holliday
Александра
Кидман
9 posters
МЕКИЦИ :: УМЕТНОСТ :: ПОЕЗИЈА И ПРОЗА
Страна 10 of 35
Страна 10 of 35 • 1 ... 6 ... 9, 10, 11 ... 22 ... 35
Re: Поезија
Немој да се смееш, знаеш ти добро како беше...а знаеш и до каде сме стигнале, само сакаш да се увериш дали и јас го знам тоа...
keti
Вистински заборав
Едноставно бакни ме
едноставно гушни ме,
ми се цвили како кутре,
не мораш, бар чешни ме,
ме јадат некои бубачки,
ќе ти возвратам
иако знам дека не сакаш да ти ја лижам раката.
Сакам да бидам кутре,
ми чури мозокот безвезе само,
ништо не постигам,
те молам сопри ме,
умот како правосмукалка ми станал,
не можам да го исклучам
ти го имаш копчето.
Ми треба мир додека гледам во твоите очи,
сакам да заборавам,
само ти да постоиш,
како што е и секогаш,
но бар еднаш да биде навистина така.
едноставно гушни ме,
ми се цвили како кутре,
не мораш, бар чешни ме,
ме јадат некои бубачки,
ќе ти возвратам
иако знам дека не сакаш да ти ја лижам раката.
Сакам да бидам кутре,
ми чури мозокот безвезе само,
ништо не постигам,
те молам сопри ме,
умот како правосмукалка ми станал,
не можам да го исклучам
ти го имаш копчето.
Ми треба мир додека гледам во твоите очи,
сакам да заборавам,
само ти да постоиш,
како што е и секогаш,
но бар еднаш да биде навистина така.
zbunet
Можеби е вистинското
Пијан сум,
од нешто што ми личи на среќа,
не е важно, така ќе го наречам,
ретко доаѓа,
како самовила ме допира,
можеби замислувам само,
не е важно,
важно така изгледа.
Така и јас те допирам,
можеби и не чувствуваш,
не е важно,
ми се чини како исправно,
толку природно
како секогаш тоа да го правам,
како од мене тоа да се очекува.
Можеби љубов е тоа што го правам,
можеби е нешто друго,
можеби и не чувствуваш,
ми се чини дека светиш,
ми се чини дека јас тоа го правам,
ми се чини исправно,
затоа што јас тоа го давам.
од нешто што ми личи на среќа,
не е важно, така ќе го наречам,
ретко доаѓа,
како самовила ме допира,
можеби замислувам само,
не е важно,
важно така изгледа.
Така и јас те допирам,
можеби и не чувствуваш,
не е важно,
ми се чини како исправно,
толку природно
како секогаш тоа да го правам,
како од мене тоа да се очекува.
Можеби љубов е тоа што го правам,
можеби е нешто друго,
можеби и не чувствуваш,
ми се чини дека светиш,
ми се чини дека јас тоа го правам,
ми се чини исправно,
затоа што јас тоа го давам.
zbunet
Re: Поезија
Ѕирнав малку во иднината и ја видов мојата среќа, она што отсекогаш сум го посакувала...и видов уште нешто...како што велиш ти доволно за да знам дека постојам или поточно дека постоиме на оваа наша земјена топка...
keti
Re: Поезија
Можеби е вистинското
Ѕирнав во иднината
ја видов својата среќа
нешто сосема ново
чудно и збунувачки...
Се видов себе си
блескав од радост
како невеста пред олтар
а до мене лик, замаглен
не ми се открива, ме збунува,
го чувствувам како познат
моја сродна душа е'
и срце ми затреперува
и од љубов гори...
И се редеа настани
познати и веќе видени
а сега носат задоволство и среќа
и подобра иднина
за мене, за тебе и за сите нас...
Ѕирнав во иднината
ја видов својата среќа
нешто сосема ново
чудно и збунувачки...
Се видов себе си
блескав од радост
како невеста пред олтар
а до мене лик, замаглен
не ми се открива, ме збунува,
го чувствувам како познат
моја сродна душа е'
и срце ми затреперува
и од љубов гори...
И се редеа настани
познати и веќе видени
а сега носат задоволство и среќа
и подобра иднина
за мене, за тебе и за сите нас...
keti
Пат
Патот пред мене
во далечина се простира,
чекорам,
повремено на опоменувачки знаци наидувам,
како продолжувам,
повремено и на некој скелет наидувам.
Некој како мене кој дотука издржал,
чувствувам замор веќе,
сигурно и тој го чувствувал,
да беше сеуште жив
најверојатно ќе ми речеше да се вратам.
Овој пат е бесконечен,
знам дека е во право,
овој пат за луѓе не е правен,
а останатите нема да се вратат.
Само тишина нарушена од моите чекори,
ни птица нема да запее,
ни планина во далечина да се види,
само право е,
само исто е,
само облачиња од прашина се подигаат.
Се сеќавам,
целиот мој живот низ мисли ми поминува,
кому згрешив,
кој ми згреши,
а можеше и подобро,
секако ќе бев незадоволен,
секако патот ќе ме викаше
и во сонови ќе ме прогонуваше.
Нема ветерче никаде,
само моите чекори се слушаат,
можеби сеуште спијам,
можеби сеуште мојот пат го сонувам.
во далечина се простира,
чекорам,
повремено на опоменувачки знаци наидувам,
како продолжувам,
повремено и на некој скелет наидувам.
Некој како мене кој дотука издржал,
чувствувам замор веќе,
сигурно и тој го чувствувал,
да беше сеуште жив
најверојатно ќе ми речеше да се вратам.
Овој пат е бесконечен,
знам дека е во право,
овој пат за луѓе не е правен,
а останатите нема да се вратат.
Само тишина нарушена од моите чекори,
ни птица нема да запее,
ни планина во далечина да се види,
само право е,
само исто е,
само облачиња од прашина се подигаат.
Се сеќавам,
целиот мој живот низ мисли ми поминува,
кому згрешив,
кој ми згреши,
а можеше и подобро,
секако ќе бев незадоволен,
секако патот ќе ме викаше
и во сонови ќе ме прогонуваше.
Нема ветерче никаде,
само моите чекори се слушаат,
можеби сеуште спијам,
можеби сеуште мојот пат го сонувам.
zbunet
Досадна напнатост
И денес беше онаков ден
како и другите,
низ боцки и трње,
кога многу треба да се пазиш,
а секогаш не успеваш
затоа што напнатоста здосадува,
секој чекор
секој миг,
дали некому ќе згрешиш
или себе ќе си наштетиш.
Се надеваш будалесто и детинесто
на некоја награда за твојот труд,
кога бар нешто е погодено,
но мама и тато одамна ги нема,
некоја наеженост низ глава поминува,
ти се чини некој од нив те погалува,
значи си задремал со отворени очи,
протресуваш со глава,
воздивнуваш,
време е да продолжиш.
како и другите,
низ боцки и трње,
кога многу треба да се пазиш,
а секогаш не успеваш
затоа што напнатоста здосадува,
секој чекор
секој миг,
дали некому ќе згрешиш
или себе ќе си наштетиш.
Се надеваш будалесто и детинесто
на некоја награда за твојот труд,
кога бар нешто е погодено,
но мама и тато одамна ги нема,
некоја наеженост низ глава поминува,
ти се чини некој од нив те погалува,
значи си задремал со отворени очи,
протресуваш со глава,
воздивнуваш,
време е да продолжиш.
zbunet
Стани си поарно
О’ девојко гола,
на праг која си ми легнала,
стани си порано,
стани си поарно,
дур не настинеш,
дур не се извалкаш
оти на чистачката овој месец не сум и’ платил.
Ајде стани си,
залудно не се надевај,
залудно не ме чекај,
оти друга си љубам јас,
а таа не си ти.
Забриши солзи
не ми се туткај,
да се поколебам нема јас,
се стемнува,
и во ходник нема светло
оти струја ни’ исклучија,
индијанци живеат тука и не плаќаат,
и затоа пази по скали кога одиш,
да ти помогне нема кој,
оти заминувам јас.
на праг која си ми легнала,
стани си порано,
стани си поарно,
дур не настинеш,
дур не се извалкаш
оти на чистачката овој месец не сум и’ платил.
Ајде стани си,
залудно не се надевај,
залудно не ме чекај,
оти друга си љубам јас,
а таа не си ти.
Забриши солзи
не ми се туткај,
да се поколебам нема јас,
се стемнува,
и во ходник нема светло
оти струја ни’ исклучија,
индијанци живеат тука и не плаќаат,
и затоа пази по скали кога одиш,
да ти помогне нема кој,
оти заминувам јас.
zbunet
Re: Поезија
zbunet напиша:О’ девојко гола,
на праг која си ми легнала,
стани си порано,
стани си поарно,
дур не настинеш,
дур не се извалкаш
оти на чистачката овој месец не сум и’ платил.
Ајде стани си,
залудно не се надевај,
залудно не ме чекај,
оти друга си љубам јас,
а таа не си ти.
Забриши солзи
не ми се туткај,
да се поколебам нема јас,
се стемнува,
и во ходник нема светло
оти струја ни’ исклучија,
индијанци живеат тука и не плаќаат,
и затоа пази по скали кога одиш,
да ти помогне нема кој,
оти заминувам јас.
Александра
Сигурен сум
Велам дека си подобра
од сите кои со мене
се обиделе добри да бидат.
Ете гледај,
како сонцето си поигрува со нашите тела,
жешка си,
се соблекувам.
Синото небо
е прошарано со облаци
кои го носат твојот лик,
се’ на тебе ме потсетува.
Нема подобро чувство
кога си до мене,
твојот допир ме потсетува дека сум жив
насекаде ме скокотка
непрекинато се смеам.
Ако некогаш
сум се прашувал
зошто постојам и кој сум јас,
веќе сум заборавил кога било тоа,
на решителност се навикнав,
едноставно те зграбувам и уживам.
од сите кои со мене
се обиделе добри да бидат.
Ете гледај,
како сонцето си поигрува со нашите тела,
жешка си,
се соблекувам.
Синото небо
е прошарано со облаци
кои го носат твојот лик,
се’ на тебе ме потсетува.
Нема подобро чувство
кога си до мене,
твојот допир ме потсетува дека сум жив
насекаде ме скокотка
непрекинато се смеам.
Ако некогаш
сум се прашувал
зошто постојам и кој сум јас,
веќе сум заборавил кога било тоа,
на решителност се навикнав,
едноставно те зграбувам и уживам.
zbunet
Re: Поезија
Конечно дошла инспирација за пишување...Ах, Весна, Весна што му правиш на човекот...
keti
Re: Поезија
Каде е оној Збунетиот, пак почна да забушава со пишување поезија...а толку многу му е убава поезијата...
keti
Re: Поезија
zbunet напиша:........................
Синото небо
е прошарано со облаци
кои го носат твојот лик,
се’ на тебе ме потсетува.
.....................
Александра
Страна 10 of 35 • 1 ... 6 ... 9, 10, 11 ... 22 ... 35
МЕКИЦИ :: УМЕТНОСТ :: ПОЕЗИЈА И ПРОЗА
Страна 10 of 35
Permissions in this forum:
Не можете да одговарате на темите во форумот