Поезија

Ако е нешто вредно пред се’ припаѓа на државата, а тебе ти следува процент

Чекам во редица непрегледна
некои сумпорни испарувања магла творат
по некои карпи се одронуваат
по некого смачкуваат
само го прескокнуваат
реката од месо продолжува.
Се обидувам да се запрашам
мислите мрзливо ми се влечат
продолжувам како ми иде редот,
немам појма зошто сум тука,
некоја виша сила одлучува
секогаш било така.
Од небото скали се спуштаат
од јаже сплетени
по раме ме допираат
само кон мене покажуваат
со рака уморно одмавнувам
во редот продолжувам.
Повторно пред мене скалите се појавуваат
доцна е за уште една шанса
послушно редот го следам
тоа што некогаш го сакав
одамна беше
а спора е поштата кон небото,
сега сум некој друг
во секој случај веќе ме нема.

Животот е прекрасен
тралала
овде кртен, онде идиот
смеј се ко будала
надеж има
само фантазирај си
можеби и ќе успееш шизофреничар да станеш.
Ама што ти е,
дај нешто поведро
само за забава ни’ служиш
на нас очајни и од човештво избркани,
зар заборави?
Ти си само бесплатна забава,
ама многу си смешен кога не си црн,
не ме потсетувај дека главата и за друго ми служи
сем за шишање и фризури
оти глава ме боли кога мислам
како да сум пиел цела ноќ
со друштво безвезе собрано
и од сите дружења
ниеден заклучок немаше,
зар толку многу барам?

zbunet напиша:Животот е прекрасен
тралала
овде кртен, онде идиот
смеј се ко будала
надеж има
само фантазирај си
можеби и ќе успееш шизофреничар да станеш.
Ама што ти е,
дај нешто поведро
само за забава ни’ служиш
на нас очајни и од човештво избркани,
зар заборави?
Ти си само бесплатна забава,
ама многу си смешен кога не си црн,
не ме потсетувај дека главата и за друго ми служи
сем за шишање и фризури
оти глава ме боли кога мислам
како да сум пиел цела ноќ
со друштво безвезе собрано
и од сите дружења
ниеден заклучок немаше,
зар толку многу барам?

Објасни ми го зборот „кртен“ што значи?...

Papagal vo covecka koza

Inace strucno znaci nizok rast - Kretenizam - no vo ovoj slucaj go zemame kako simbolicen izraz vo smisol na nizok rast na svesta

Дојдов меѓу луѓе да бидам,
моќите мои на врвот од највисоката планина ги сокрив,
секогаш со облаци обвиена,
секогаш тмурна и одбивна,
ништо живо не живее таму.
Требаше само сведок да бидам,
незабележан и истуркан настрана,
никогаш нешто вредно признато како мое,
иако од мене доаѓа,
поделено како дожд во сушен период.
Но, достоен не се покажав
за тоа што дојдов заборавив,
помислив дека како и другите сум,
човечкото ми се залепи како болест,
ненаситен станав,
посакав да вредам,
а така безвреден се станува.
Чекам да се излечам,
од тоа човек да бидам,
чекам повторно на нозе да станам,
повремено врвот од планината го сонувам,
секогаш со облаци обвиен,
моите чекори сеуште мразот ги чува.

... Ти пак нешто си се збунил Збунет!... Ај, пиши нешто поведро...

Оти? Шоу мен су јас?

Кога те гледам
ми се причинуваат многу работи,
а можеби навистина ми се причинува дека постоиш,
не сум дел од тековите,
се прашувам зошто баш јас,
а те прашав толку многу пати,
никогаш одговорот не ми беше јасен,
дали се најдов при рака или баш само јас?
Можеби и не е важно,
сите механизми разбрани да бидат,
ионака ништо не умеам да поправам,
а умеам да расипам додека сум љубопитен.
Детинесто трчкам околу тебе,
со кули од песок се фалам,
ме галиш,
се надеваш дека некогаш ќе пораснам.

Се сеќавам,
како ми бледеа сеќавањата,
се сеќавам дека имав некакви сеќавања,
едноставно ги избришав,
така решив,
се послушав.
По некој крик се протнува,
ечи низ мислите,
на нешто ме потсетува,
некогаш нешто ми значеше,
некој жал ми биднува,
нешто не сум направил како треба,
можело и подобро.
Можам да се сетам,
но не сакам,
сите сеќавања до овде ме доведоа,
буден сум, побуден од мене нема,
но сепак сакам пак да заспијам,
ништо нема од тоа што требаше да биде,
а можеби и има,
сепак некогаш и на ова сега нема да сакам да се сеќавам.

А шо ми е гајле,
да ти бубнам устенце,
дај ми малку и по рака не ме тепај,
оти е под блузиче,
велиш у друго паметот не ми е,
не е така, не сум ја таков,
така случајно бидна,
јако мааш,
пак по рака ме плесна.
Велиш аздисувам,
шумно дишам ко да збеснувам,
се страшиш и нешто друго да не побарам,
ма опушти се, ја не сум таков,
ама ич ма да не се верувало,
кај светов отиде?
Сончев зрак насмевка ти осветлува,
ко да попушташ,
велиш коа ќе запнам досаден сум,
да се вреѓало само.
Ме повреди и сега ме боли,
ти покажувам каде,
почнуваш да ме лечиш,
ама немој и таму, нема смисла,
срамота е!
А ти се смешкаш,
ме прашуваш дали знам што значи тој збор.

Неколку минути сонце бришат неколку часа дожд

Мора да се трпи,
да се крпи,
целосно тешко е,
како стар нагризан тепих,
по него одиш,
облак од прашина се подига,
некогаш живот имаше тука.
Со прстот тргам прашина од слика,
насмевката сеуште стои,
бледа е,
но се враќа бојата во сеќавањата.
Се сеќавам дека бев дете,
кога за се’ имаше време
одговорите на тогашните прашања сега ги знам,
тогаш мислев дека се некои други,
кога небото поблиско ми беше.
Сега можеби сум посреќен,
но не личи на подарок,
сето сам го стекнав,
и за љубов морав да се борам,
некогаш морав суров и страшен да бидам,
се’ на коцка да ставам,
но каде ставив рака тоа мое стана.
Сепак во себе дете останав,
како кога врата ќе се отвори,
чекав некој подарок,
и на крушка се радував,
а сега,
морам за се’ да плаќам,
подароци да носам,
но бар во нивната радост и детето во мене сеуште живее.

zbunet напиша:А шо ми е гајле,
да ти бубнам устенце,
дај ми малку и по рака не ме тепај,
оти е под блузиче,
велиш у друго паметот не ми е,
не е така, не сум ја таков,
така случајно бидна,
јако мааш,
пак по рака ме плесна.
Велиш аздисувам,
шумно дишам ко да збеснувам,
се страшиш и нешто друго да не побарам,
ма опушти се, ја не сум таков,
ама ич ма да не се верувало,
кај светов отиде?
Сончев зрак насмевка ти осветлува,
ко да попушташ,
велиш коа ќе запнам досаден сум,
да се вреѓало само.
Ме повреди и сега ме боли,
ти покажувам каде,
почнуваш да ме лечиш,
ама немој и таму, нема смисла,
срамота е!
А ти се смешкаш,
ме прашуваш дали знам што значи тој збор.

„Ракета“ ли е зборот...

zbunet напиша:Мора да се трпи,
да се крпи,
целосно тешко е,
како стар нагризан тепих,
по него одиш,
облак од прашина се подига,
некогаш живот имаше тука.
Со прстот тргам прашина од слика,
насмевката сеуште стои,
бледа е,
но се враќа бојата во сеќавањата.
Се сеќавам дека бев дете,
кога за се’ имаше време
одговорите на тогашните прашања сега ги знам,
тогаш мислев дека се некои други,
кога небото поблиско ми беше.
Сега можеби сум посреќен,
но не личи на подарок,
сето сам го стекнав,
и за љубов морав да се борам,
некогаш морав суров и страшен да бидам,
се’ на коцка да ставам,
но каде ставив рака тоа мое стана.
Сепак во себе дете останав,
како кога врата ќе се отвори,
чекав некој подарок,
и на крушка се радував,
а сега,
морам за се’ да плаќам,
подароци да носам,
но бар во нивната радост и детето во мене сеуште живее.

Секое дете ,кога-тогаш добива подарок-изненадување

Ќе те воздигнам,
од тебе ќе направам чиста светлина,
за очи и уши пријатна,
затоа што бојата има и звук соодветен,
знам што правам,
умеам тоа да го направам.
само нешто друго ме попречува,
само нешто сосем друго од кожа ме вади.
Овие бедни смртници,
толку глупави,
толку ограничени,
а имаат некоја колективна свест,
како бубачки,
како термити,
знаат што можам да направам,
ја знаат мојата моќ,
нема лесно да дозволат.
да го направам тоа што никој не можел.
Сите нивни идеали во кал ќе пропаднат,
затоа што љубов е сосем нешто друго од тоа за што знаат,
и способни да сфатат.
Ти постоиш,
за да те допрам и во нешто друго претворам,
со оној допир кој никој никого не допрел,
затоа што сум првиот кој тоа го може,
затоа што по мене уште многу други ќе дојдат кои тоа ќе го можат,
на небото облаци од светлина ќе се множат,
никогаш повеќе нема да има ноќ.
Знам што зборувам,
знам што умеам,
знам дека глупоста прво морам да ја совладам,
затоа што секое правило нивно,
постои за таквите како мене да ги спречи,
но нема уште долго,
затоа што нема уште зошто.

Зошто оваа поезија нема наслов?...

Ниеден наслов не е достоен

I tako to...

zbunet напиша:Ќе те воздигнам,
од тебе ќе направам чиста светлина,
за очи и уши пријатна,
затоа што бојата има и звук соодветен,
знам што правам,
умеам тоа да го направам.
само нешто друго ме попречува,
само нешто сосем друго од кожа ме вади.
Овие бедни смртници,
толку глупави,
толку ограничени,
а имаат некоја колективна свест,
како бубачки,
како термити,
знаат што можам да направам,
ја знаат мојата моќ,
нема лесно да дозволат.
да го направам тоа што никој не можел.
Сите нивни идеали во кал ќе пропаднат,
затоа што љубов е сосем нешто друго од тоа за што знаат,
и способни да сфатат.
Ти постоиш,
за да те допрам и во нешто друго претворам,
со оној допир кој никој никого не допрел,
затоа што сум првиот кој тоа го може,
затоа што по мене уште многу други ќе дојдат кои тоа ќе го можат,
на небото облаци од светлина ќе се множат,
никогаш повеќе нема да има ноќ.
Знам што зборувам,
знам што умеам,
знам дека глупоста прво морам да ја совладам,
затоа што секое правило нивно,
постои за таквите како мене да ги спречи,
но нема уште долго,
затоа што нема уште зошто.

Знаеш,богами...ептен