Поезија

Не барам да ми простиш,
сакам само да разбереш,
иако знам дека ни тоа не е можно,
не е мој избор да бидам тоа што сум.
Знам дека има избор
ма каква борба да се води,
тогаш бев некој друг
понекогаш се појавува кога сум исплашен,
демек да ме заштити,
некогаш беше и така,
сега ме напаѓа колку посилен станувам,
волкот сега го сака мојот врат.
Не е важно,
никогаш и не бев важен,
како кога во доверба ќе раскажам некому тајна,
а по некое време дознавам дека ја заборавил,
и се смеам на себе
на оној наивниот кој сака да драматизира.
Знам дека имаш сила и мудрост
каква никогаш нема да ја имам,
таква си родена,
јас морав тешко да ја достигнувам
и таа која ја имам.
Се надевам сеуште за мене ќе бидеш тука
иако си над моите можности и сфаќања,
кога те гледам нешто бело свети околу тебе,
мислам дека е аура на ангел
не верувам дека грешам,
друга не би била за мене тука.

Епа ...се врати,каде и да беше...избегана,инспирацијата.

• 
  
• 
  
• 
  
• 
  
• 
  
• 
  
• 
  

Re: Поезија

by zbunet on Вто 2 Фед - 0:06
+
----
-

Патишта безгрешни
тешко видливи
измешани со грешните
по нив чекорам јас
не успевам да ги погодам како ти
имаш сенс
јас ни нос немам
кај што смрди одам
и оти не ми смета
те нервира.
Секогаш си невина
секогаш со тебе ми е прв пат
бела или прозрачна
а јас со бетонски плочи
душа кои ми притискаат
остана ли нешто
бар како сол да се посоли
на твојата путер душа
во уста што ми се топи.

од сите песни, јас оваа најмногу ти ја сакам
и... овај... шо ми беше муабетот, аха да...---->

Ponedeljak je pred vratima
to niko od nas ne sme da pomene
ljubimo se satima
sve dok nas jutro ne opomene
Bože, koliko je volim

Spavaš na mome ramenu
umesto jastuka sam ti ga ponudio
ja se ne usudujem da dišem
da te slucajno ne bi probudio
Bože, koliko je volim

I dok se borim da ne izgorim
jer kao šumski požar plamtim
gledam te dugo, o, moja tugo,
svaku sitnicu želim da pamtim
Bože, koliko je volim...

Спомени ми навираат
од едно минато
а и иста таква иднина
за да ме нервираат.
Ноќта е долга
сенки се приближуваат
како чудовишни дрвја месождерки
со канџите кон мене покажуваат.
Во душа моја ќе загризат
нешто ќе откинат,
остатокот ќе го затрујат.
Во демон ќе ме претворат
од човештина ќе се збогувам
бар скот да ме оставеа да бидам
кога ми се чинеше дека сум човек.

Додека сум во пустелија некоја
крај некое дрво
крај некој камен
седнат онака препотен и задишан
како што си знам
кога немам поим каде одам,
а ниту е важно
ниту некогаш ќе биде,
блеснуваш меѓу моите црни мисли
демончиња цвилејќи се разбегуваат
некои се топат цврчејќи
таква светлина не можат да поднесат,
дури и јас затрепкувам.
Некоја топлина од градиве ми се шири
насекаде допира
баш насекаде
се местам
може некој да наиде
ќе се забележи
ќе знае на што мислам.
Се присилувам да станам
се убедувам дека не можеш да ме сакаш
ваков запенет и возбуден
мирисам на воспалени машки хормони,
морам да продолжам,
но често се сопнувам,
гледам во часовникот.

Mmm...

zbunet напиша:Додека сум во пустелија некоја
крај некое дрво
крај некој камен
седнат онака препотен и задишан
како што си знам
кога немам поим каде одам,
а ниту е важно
ниту некогаш ќе биде,
блеснуваш меѓу моите црни мисли
.........................

Абе седи,
не ме знаеш,
абе само така изгледа,
обожуваш понекогаш да истрчуваш со заклучоци,
понекогаш тоа кое од шарки те вади
тоа за мене баш ништо не значи.
Само инспирација си барам,
не дека нешто ќе добијам
знам,
порција од шипки варени ме чека,
само да не се укапам како што си знам
и прстот во мене ќе го впериш
како да си знаела.
Нема никаква важност тоа кое го правам,
сето тоа кое нема врска со тебе,
а нешто ме тера да правам неважни работи,
личи на креативност,
а секогаш се покажа како глупост
јасно ми е, веќе голем сум,
колку светот глупав ќе беше
да те немаше тебе.

zbunet напиша: ...........

zbunet напиша:Абе седи,
не ме знаеш,
абе само така изгледа,
обожуваш понекогаш да истрчуваш со заклучоци,
понекогаш тоа кое од шарки те вади
тоа за мене баш ништо не значи.
Само инспирација си барам,
не дека нешто ќе добијам
знам,
порција од шипки варени ме чека,
само да не се укапам како што си знам
и прстот во мене ќе го впериш
како да си знаела.
Нема никаква важност тоа кое го правам,
сето тоа кое нема врска со тебе,
а нешто ме тера да правам неважни работи,
личи на креативност,
а секогаш се покажа како глупост
јасно ми е, веќе голем сум,
колку светот глупав ќе беше
да те немаше тебе.

Е тоа нештото што те тера да правиш неважни работи ...е многу ВАЖНО

О не, не, не,
и мачорот тоа го научи,
не е битно што сум кажал
не е битно што си кажала
можам да правам што си сакам
можеш и ти.
И мислите се грев
ако мислиш нешто што не сакаш,
нема таков кој тоа го може.
Мислите мислат што им се мисли
можат да си прават што сакаат и кога сакаат,
а делата се слуги лигави и лицемерни
тоа кое треба да мислат дека сме ние
додека мислите во нас врескаат:
О не, не, не, тоа не сме ние!
Тоа затруеност е и тоа духовна!

Ако ти посакам добар ден
тоа значи со мене
само сум лицемерен
ич не би сакал да ти е добро без мене
до толку сум лош.
Да му влезе шпон во око
ако некој се загледа во тебе
да се сопне и нога да си свитка
да криви цел ден, може и два.
Па уште комплимент ако ти подели
ларингит и мигрена да добие
па уште ако те покани некаде
колата да му зариба
и пајак да му ја однесе.
Само со мене може добар денот да ти биде
според мене и заради мене
само со мене ќе се смееш
знам каде да те скокотнам
зар малку досега те проучував?
Мапа од твое тело и душа носам во џеб
секојдневно ја надополнувам.

Epten...