Поезија

Не се доближувам
далечен сум,
а сепак ми е добро кога те гледам,
ги затворам очите и сакам да те слушам.
Не е важно што ќе речам,
ветувања,
не ги исполнувам често,
како кога силно ќе светне сонце
и набргу облак ќе наиде.
Сепак не сум само за денес,
не е ни важно дали ќе ме има и утре,
не е важно какво сеќавање ќе остане
ако го немаме и тогаш тоа кое го имаме сега,
а ова сега бргу ќе замине
ако и покрај се’ не успееме да останеме
вакви какви сме сега,
непроменети.

Nepromenlivo...

Со првата студена вода на лицето
вообичаена мисла ми поминува:
„ Не е можно дека е волку глупав животот“.
Бришејќи се, се обидувам да се сетам на сонот,
можеби има некоја скриена порака,
вообичаено се сетувам само на некои ќошови од некои места
и лица за кои не сум сигурен дека биле тие,
повторно ми останува да се снаоѓам само со тоа кое го гледам
ионака невидливото е само е потпора на видливото.
Додека го варам кафето,
помислувам на сите оние луѓе кои веќе ги нема
кои се маткале низ време кое сега го нарекуваме историја,
од прв до последен сите лузери,
некоја надеж во мене ја пратам со подсмев
дека ќе бидам првиот,
сркнувам од кафето,
се смешкам на стариот виц
дека секогаш ќе бидам вториот.

Како да ти одговорам на оваа поезија-проза кога кај мене пак се е невообичаено...и можеби е подобро и поинтересно така...А што и ти не си направиш да ти биде невообичаено поинтересно... И ај наздравје нека ти е кафето...

Понекогаш,
а можеби и е почесто,
можеби бргу заборавам,
можеби е само хронична состојба.
Кога сум сам
во стадиум на осаменост најдалечна
кога не верувам никому,
а можеби често тоа го правам,
тешко е во себе да се гледа
а уште потешко да се биде еден од многуте,
зар светот не требаше да се врти околу мене?
Уште како мал посакував да е така,
никогаш не беше,
само тоа што како грабливец успевав да го грабнам.
И тебе те грабнав
никогаш ништо не ми дојде само од себе,
молчам,
затоа што нема да ми поверуваш,
молчам,
затоа што само јас си знам како е.
Мислиш дека нашево љубов е
мислиш дека како нашево нема,
се надевам дека не те повлеков со мене

Кога на тебе помислувам,
а моите раце се празни,
тогаш ми изгледаат толку многу големи
како промаја низ нив да бие,
дури ми се чини како ветерот да свирка
дури ми се чини како трња и боцки да никнуваат.
Твоите очи и усни како пеперутки леткаат низ моите мисли,
да ги задржам се обидувам,
но тие се немирни
а јас спор и бргу се изморувам,
успевам само колената да ти ги бакнам
додека тешка завеса се спушта,
додека воздивнувам
и низ прозорецот гледам.
Знам дека морам да чекам
но, тешко е кога не ми се чека,
од тебе секогаш ми е малку,
а знам дека има уште многу.

Чекањето е понекогаш,слатко измачување

Прегрни ме
само тоа ќе остане
животот не’ спои
тој и ќе не’ одвои
кратко е времето
посебно за убавите нешта.
Да се даде се’ од себе
додека е пружена шанса
во овој краток живот
без грижи и сомнежи
тоа што ќе остане недадено
во талог ќе се претвори
ќе остане да тежи
со мислата дека и подобро можеше
додека можеше.
Отвори ги очите и кажи ми дека ме сакаш
кажи ми дека секогаш ќе бидеш за мене тука
иако секогаш е само сега
иако само сега живееме.

kolku ubavo, toj do tebe da te razbudi od sladok son za da ti go kaze ova :)

Понекогаш се чувствувам
како сам на плажа да стојам,
во морската далечина гледам
таму каде се спојува со небото,
од каде мислам дека дојде,
баш заради мене
и не за никој друг
знаејќи ја баш мојата вредност,
а не мојата мрзливост.
Претходно само во соновите те среќавав
како топче светлина кое секаде ме следеше,
додека заменував години за минути
меѓу светови во кои без разбирање гледав,
меѓу суштества кои крај мене пролетуваа,
не ми се обраќаа
како нешто малечко ме гледаа,
а ти сепак никогаш не ме напушти.
Сега зад мене чувствувам топлина и сјајна светлина,
топчето порасна,
ги слушам твоите боси нозе како шушкаат по песокот
меѓу илјадници би ги препознал,
мојата дремка заврши
срцето како будилник ме буди,
се вртам кон тебе додека се’ повеќе растам
заедно со насмевката која сега секогаш ме следи.

Баш...

Нема да те оставам
и да сакаш тоа нема да се случи
и да ти е сеедно
по други нема да гледам.
Голем сум веќе
и веќе знам што сакам,
а нема друга како тебе,
не сум ни јас од вчера
впрочем сега повеќе знам и што зборувам.
Не ме терај плоча на куќа да ставам,
ама знам да те сакам
сега кога те најдов,
а ти се заеба и ми се подаде,
пуштање веќе нема,
од пајак бетер сум со това мрежите.
Знам дека ќе се будиш в рани зори
и на мене ќе мислиш,
малце и маѓија праам,
ама само малце,
колку у шахта да не пропаднеш
или не дај боже у бандера да се акнеш.
И комплименти кога ти делат,
се лигават глупо,
демек си ваква,
демек си онаква,
тебе смешни и малецки секогаш ќе ти бидат,
затоа што ме сметаш за џин џиновски
кому пупакот е над облаците,
а ти пружаш рака
нешто меко пипаш
и се секогаш две,
а погоре има и нешто тврдо и едно.
Се насмевнуваш
знаеш дека сум јас,
дека друг таков нема
дека голема си и ти,
и веќе знаеш што сакаш.

Пустелија или бледи фаци
се лигават,
со очи од волк
вратот ти го меркаат,
дали ќе пасува.
Ќе зафатиш некое ќоше од светот
а таму всушност провалија имало,
нормално,
никој нема да ти го купи.
Се обидуваш да ја прифатиш својата среќа
носејќи мачка во вреќа,
мрда нешто внатре,
се надеваш подгрбавен од попуштање
дека твоите пет минути доаѓаат.
Подобро,
не брзај да ја отвориш вреќата,
подолго ќе се радуваш затоа што се надеваш,
а која друга среќа виде сем надежта?

i toa ke mine

Кога бик ќе се заплетка во ограда,
каење и немоќ во пресрет му доаѓаат,
кога штурецот погрешно ќе го разбере зимското сонце,
последната песна на снегот ќе ја испее,
и така ќе остане,
како споменик од некое време,
кога дозволено му беше
да владее со некое ќоше од светот,
мислејќи дека е тоа светот.
Многу војски поминаа,
ништо не освоија,
заради некој кој мислеше дека е бог кој вечно ќе живее,
многу жени оставени беа,
на милост и немилост,
зар водачот поголема љубов може да пружи
од таа жена која може да пружи?
Некогаш бевме иднина која станува минато,
никој нема да знае како ни’ беше,
како и сега кога не знаеме кој постоеше,
а кој не,
помеѓу бајки, приказни, понекоја паричка или ќупче,
но докази за љубов никогаш не пронајдоа.
Можеби сме првите,
а можеби последните,
кои веруваат во нешто што се распаѓа,
или почнува да постои.

Во која категорија влегува оваа поезија...во оптимистичка или песимистичка...поезија

Poezijata e sloboden nacin na izrazuvanje oslobodena od sekakvi pravila ili kategorii. Natprevar vo poezija za mene e anatema - nevidena glupost