Поезија

Те гушкам во мракот додека се згуснува,
по косата те бакнувам додека ти шепотам,
некој упорен месечев зрак низ ролетна пробива,
окото твое ми го открива,
во него се препознавам,
зошто ли не може овој момент вечно да трае?
Како по навика се обидувам часот да откријам колку е,
часовникот од рака ми го исфрлаш,
се слуша како се распарчува,
знаеш ли колку те сакам заради ова што го направи?
Затоа купувам ефтини часовници.
И како да не те бакнувам како излуден,
како да не се смеам од душата која ми воскреснува од пепелот?
Дали си свесна дека друга причина немам за да живаем?
Се поднамрштуваш,
велиш дека можеби подобро би живеел,
во некое Токио или Париз
кои повремено ги споменувам.
Но, тие места воопшто не се романтични,
добро, но парижанки не се домаќинки,
значи ако ме исфрлиш како часовникот таму ќе се распарчам,
а ефтин да станам не сакам,
во тоа смисол не гледам.
Ме штипеш, ме бакнуваш, по малку подржнуваш,
ме легнуваш,
сакам уште нешто да кажам,
не ми дозволуваш,
можеби за прв пат, баш овој момент вечно ќе трае.

Не разбирам ама баш ништо сега... Како да е измешана поезијата... Може не е за мене наменета... ... Но, некои зборови, па и некоја реченица ми се многу познати...

Некој утрово ми рече:
“Здраво легендо“
Како да бев некој,
а јас не знам кој.
Сум бил на многу места,
на многу не знам дека сум бил,
дека сум рекол ова или она,
дека сум направил вака или така,
во мојата меморија многу податоци недостасуваат.
Кога е некоја глупост за која се сеќавам,
кажуваат дека им се случила со некој друг,
а будалата стои пред нив,
но мојот терет некој друг го превзел.
Некои бараат двојна личност во мене,
незадоволни од тоа што го гледаат,
за нив не сум никогаш тој кој се преставувам,
личам како многу работи да не кажувам.
Мојот ум предизвикува туѓи фантазии,
додека се шегува,
додека сака да не мисли на тоа што боли,
оди каде никој не бил,
поинакви слики прави,
неочекувани.
А тоа е само игра,
а тоа е само некој крстозбор,
да помине време,
кажувам,
а никој не сфаќа дека животот ми е само досаден
и тоа ме тера
и тоа ме гони,
а уште границите не се покажале.

Животот е убав, уживај во него...

Морам,
да го држам под контрола,
многу раскрсници, надвозници, подвозници, подвезици,
се’ наеднаш се меша,
како да сум среде океан,
каде и да се свртам водата со небото се спојува.
Твојата бутина ме мами,
забите ме чешаат,
буквално си слатка,
како тегла која баба ја чуваше скришно за посебни ситуации,
тогаш навистина за мене беше тоа нешто посебно.
Немирна прерамка ти паѓа,
очи кривам, ме заболува слепоочница дури,
се надевам на розево кругче дека ќе видам,
ми текна дека ми кажуваа дека рано сум се одбил,
сум се чувал за тебе уште тогаш,
знаев дека ќе дојде моето време со тебе,
само една вечност требаше да почекам.
Сега нурнувам во тебе затоа што си мојот океан,
со небото кој се спојуваш,
мислам дека си и двете,
ја совладувам струјата која наизглед се противи,
мојата упорност која се граничи со досадност,
додека не се препуштиш на моите раце,
ми легнуваш како на брашно,
пливам низ водата,
како иде времето,
се’ побрзо плескам.

Едно по едно,
никогаш не стануваат две,
време ми иде
прошишува крај мене,
прашина во очи,
така само можат да ми засолзат очите,
мислев засушиле.
Како да се сеќавам како изгледаше пред да се родам,
времето сегашно ме потсетува,
ноќта целосно ќе ми се открие,
ќе ми се предаде.
Моите чекори заедно со ноќта
музика само за мене ќе творат,
вратата полека ќе ја затворам
мојот свет ќе стане само мој.
Ќе бидам добар,
нема со никого да делам ни парче од мене,
човечка кожа од мене ќе соблечам
со волците ќе танцувам,
понекој завива,
ме повикува,
се спремам,
не се ни поздравувам.

Ај малку поведро...ова не личи на тебе...

Ме нервира кога седам или стојам до тебе,
кога има уште некој,
заради кого морам да се воздржувам,
заради кого треба да глумам дека не ми е до тебе,
а баш тогаш неодоливо слатко ме гледаш,
а во мене дреме тигар кому лиги течат,
ржи пригушено во тревата,
не прегласно за да не го забележи чопорот,
но ни претивко за да не си ги слушне своите желби.
Знам дека знаеш,
ми се чини копче ти се откопчува,
ми се чини како во глава ми се завртува,
а кога нема почнува да ми се лоши,
твоите усни ме мамат како нектар
додека кажуваш нешто што воопшто не ме интересира,
но заради други кажуваш,
знаеш дека некои други мисли ми се вртат во глава.
Рацете во канџи ми се претвараат,
кинам некое хартивче,
усните си ги гризам,
морам да се воздржам,
а тешко ми иде,
се препотувам.

Ех, збунет, збунет ... Сега некој ќе се препотува, а некој ќе си се прави "на Тошo" ...

Nekoja, nekoj e maski rod

Некој ќе се препотува, а некоја ќе се прави „на Тошо“

Тошоица

zbunet напиша:Ме нервира кога седам или стојам до тебе,
кога има уште некој,
заради кого морам да се воздржувам,
заради кого треба да глумам дека не ми е до тебе,
а баш тогаш неодоливо слатко ме гледаш,
а во мене дреме тигар кому лиги течат,
ржи пригушено во тревата,
не прегласно за да не го забележи чопорот,
но ни претивко за да не си ги слушне своите желби.
Знам дека знаеш,
ми се чини копче ти се откопчува,
ми се чини како во глава ми се завртува,
а кога нема почнува да ми се лоши,
твоите усни ме мамат како нектар
додека кажуваш нешто што воопшто не ме интересира,
но заради други кажуваш,
знаеш дека некои други мисли ми се вртат во глава.
Рацете во канџи ми се претвараат,
кинам некое хартивче,
усните си ги гризам,
морам да се воздржам,
а тешко ми иде,
се препотувам.

Убаво,после тебе...потоп

Доаѓаат потопли времиња, велат,
не ги забележувам,
секогаш ми е топло.
Доаѓаат лоши времиња, велат,
ништо не ме допира,
додека те имам тебе,
а мислев само муабети се празни
за љубов, ова, она и дрн, дрн.
Се смееш и ми простуваш,
од каде да знаев дека постои таква како тебе?
А немаше, за мене ништо немаше,
и сега ми велиш да не гледам по други,
зар по такви кои ме наведоа да мислам дека животот е срање?
Едно е сонце, а ноќе си месечина,
еден е живот додека не го мешам со туѓи,
овој е единствен и само наш
каде можам да бидам збунето дете и мудрец истовремено,
правам работи кои никогаш не ги можев,
силата се гледа дека од тебе ја црпам,
а својата вредност сеуште не ја согледуваш
од тебе пршти енергија,
само требаше вистинскиот приклучок.

Лесно е човек да те сака,
лесно е да не може да те спореди со друга,
да е сигурен дека си единствена,
затоа што воздухот околу тебе е почист,
затоа што светот тогаш изгледа милозлив,
ентитет кој наградува.
Само малку чудно ми доаѓа,
ликот твој кој е под мене,
во мислите е пред мене,
а оној кој е пред мене,
го легнувам под мене,
се збунувам, ама сепак се снаоѓам,
патот со насмевка и допир ми го покажуваш.
Кога сум со тебе,
часовите ми се минути,
ме прекинуваш,
велиш дека во животот и нешто друго треба да се прави,
за да можеме да повториме и провериме,
нешто да не сме испуштиле,
а никогаш не испушташ
ма колку и да лизгаво било.
Лесно би било и времето да го прати нашиот ритам,
на нашите чукања,
и нашите срца
да го покажат вистинскиот премин до крајните граници,
но и тоа застанува немоќно,
додека продираме кон изворот на вечноста,
кој непрекинато прска.

Неподносливо лесно...

zbunet напиша:Тошоица

Тоа така народот си го рекол... А зошто се вели „на Тошо“, Бог си знае...

http://www.biserko.mk/fani-me-fati-me/